گروه نرم افزاری آسمان

صفحه اصلی
کتابخانه
شاهنامه فردوسی
اسرار نامه
الحکایه و التمثیل


چنین گفتست آن خورشید اسلام

که طالع شد ز برج خاک بسطام

که من ببریده‌ام درگاه و بیگاه

سه باره سی هزاران سال در راه

چو ره دادند بر عرش مجیدم

هم آنجا پیش آمد بایزیدم

ندا کردم که یارب پرده بردار

ز پرده بایزید آمد پدیدار

بپرسیدند ازو کای خاص درگاه

بایزد کی رسد بنده درین راه

چنین گفت او که هرگز کس رسیدست

عجب باشد گر اینجا کس ندیدست

بدو گفتند ای خورشید انور

چه چیزست اندرین دریا عجب تر

عجب تر گفت نزدیک من آنست

که در دریا ز خود کس را نشانست

کجا تو زین عجب تر راز یابی

که یک شب نم ز دریا بازیابی

درین حضرت سه قطره‌ست و دو پندار

جدا هر قطره را بحری پدیدار

یکی دوزخ اگر پندار زشت است

دوم پندار نیکو را بهشت است

سوم قطره‌ست در دریای اسرار

که آنجا نیست جان و جسم بیدار

مقام وحدت کل بی‌شک آنجاست

تو بی تو شو که اترک نفسک آنجاست

ترا نقدی بباید در ره دور

که جان را ذوق باشد دیده را نور

گر آن شایستگی حاصل کنی تو

هم اینجا آن جهان منزل کنی تو

حضوری چون ترا هم راه باشد

دلت شایسته آن راه باشد

خرامان می‌شوی در عالم عشق

نگه داری اساس محکم عشق

اگر سر ما شود ناگه پدیدار

وگر گرما شود در ره پدیدار

چو عشقت هم دم و هم راه باشد

ترا سرما نه و گرما نباشد

تو می‌خواهی که جمع آبی بیندیش

تو هر ساعت پریشانی کنی بیش

ترا دادند آب زندگانی

تو درآبی چنین کو واره زانی

هر آن کو واره کاندره ره بگردد

بهم کن بو که کارت به بگردد

اگر سوی دهی ره می‌بری تو

چرا از مه دهی غافل تری تو

برو دل جمع دار ای دوست امروز

که تا فردا نمانی در تف و سوز

چو زیر خاک دل پرخون کنی تو

گرت انسی نباشد چون کنی تو

پراکنده مشو تا وا نمانی

حضوری جوی تا تنها نمانی

ندانم تا دل آسوده جان برد

دل شوریده آنجا کی توان برد

ز حق باید که چندان یادداری

که گم کردی گر از یادش گذاری

چو دل پر یاد حق داری زفانت

بود در آخرت هم راه جانت

بسی یادش کن و گم شود آن یاد

چنین کردند مردان جهان باد