گروه نرم افزاری آسمان

رباعی شمارهٔ ۳۵۷


صدربار بگفتمت چه هشیار و چه مست
شوخی مکن و مزن بهر شاخی دست
از بسکه دلت باین و آن درپیوست
آب تو برفت و آتش ما بنشست