گروه نرم افزاری آسمان

رباعی شمارهٔ ۱۶۹۵


ای آنکه ز حال بندگان میدانی
چشمی و چراغ در شب ظلمانی
باز دل ما را که تو میپرانی
آخر تو ندانی که تواش میخوانی