گروه نرم افزاری آسمان

رباعی شمارهٔ ۱۷۹۲


لطفی که مرا شبانه اندوخته‌ای
امروز چو زلف خود پس انداخته‌ای
چشم توز می مست و من از چشم تو مست
زان مست بدین مست نپرداخته‌ای