خوشی من
مرا زِهرچه نکوست در جهان پی آن
به طیب خاطر روشن مدام کوشیدن
خوش ست مثل بهائم گریز از رهِ شهر
چو رود از پی کهسارها خروشیدن
شبِ دراز نشستن به صحبتِ یاران
به یادِ رفته وذکرِ گذشته جوشیدن
زنان بیخته با گندم سیه خوردن
از آبِ چشمه ی کوه «کلار» نوشیدن
شکار کردن و کار وکتاب وگوشه ی «یوش»
چنان که زیبد برمرد، ساده پوشیدن
به کوه، بانک دلاویز زنگ های رمَه
ز مبدائی که نباشد عیان ،نپوشیدن
به نغمه ی طبری خواندن و برابر آن
در گشاده ی فرسوده، گاو دوشیدن.
آستارا.۳خرداد ماه سال۱۳۱۰
تایپ شده توسط پری جلالی پور